Wat is een kippenpootje zonder kip?

Een hotelmanager die niets kan regelen?

Een boottocht op een meer zonder boot?

Wat is een trein die een uur te laat komt?

Een menu waar de eenpersoons porties niet beschikbaar zijn, alleen de driepersoon porties?

Een chauffeur zonder auto?

Een gids die de omgeving niet kent?

Dat was mijn vakantie in Chitagong!

Mijn laatste week had ik de mogelijkheid om de zuidoostelijke provincie van Bangladesh te bezoeken. Chitagong is met meer dan vier miljoen inwoners de één na grootste stad van Bangladesh. Op zich was de stad niet zo interessant. We overnachtten in een bungalow met uitzicht op het meer. Op die manier heb ik het echte Bangladesh nog even kunnen meemaken. Niet dat de plaats van verblijf zo écht Bengaals was, maar wel de manier van doen.

Er werd namelijk gezegd dat we een bootje kregen. 'We brengen hem onmiddellijk.' Na een tijdje vroegen we na waar onze boot bleef. 'Over 10 minuten.' Na een half uur nog geen boot. Wat bleek? We moesten er eerst voor betalen: 150 Taka! Dus wij op weg naar de plaats waar we de boot konden ophalen. Wat bleek daar? Is het ineens 150 Taka per 20 minuten. Dat vonden we veel te duur. Dit soort dingen leveren soms frustratie op, maar het is ook wel de Bengaalse manier van doen. 1) Niet informeren en 2) Onze boot steeds ‘vertragen' in de verwachting dat wij het wel zullen vergeten.

Ze hadden allerlei uitvluchten om ons niet in de bungalow te laten overnachten. 'Daar is niemand, veel te gevaarlijk.' ‘Ow heerlijk', dacht ik: ‘rust; daar kom ik voor!' Dat hij ons met zin smoesjes niet afschrok, maakte dat hij andere uitvluchten zocht. 'Er is daar geen elektriciteit.' 'Er zijn daar slangen.' Uiteindelijk bleek daar niets van waar en sliepen wij 2 nachten in een bungalow met uitzicht op het meer. De andere plaats beloofde ook uitzicht op het meer, maar daar hadden ze een groot gebouw voor gezet. Lekker handig! Overigens moest deze eerst nog schoongemaakt worden. Vooruitdenken wordt hier weinig gedaan. Een verblijfplaats maak je pas schoon als er nieuwe mensen komen.

Al met al liepen er veel dingen in de soep. En dat verbaasde me. Wij waren zo ongeveer de enige gasten. Zelfs dan kunnen ze de dingen niet regelen! Hoe moet dat zijn in het hoogseizoen, als de ramadan voorbij is?

Gelukkig heb ik toch kunnen genieten van mijn vakantie. Ik ben nog naar de zee (Bay of Bangla) geweest. Helaas heb ik het niet tot Cox Bazar kunnen maken: het langste strand ter wereld.

Op de terugweg deden we voor één nachtje Comilla aan. Een mooi en rustig plaatsje. Donderdagavond namen we de trein naar Dhaka. Het was leuk om iftaar (moment van eten na een dag ramadan) mee te maken. Vlak voor zonsondergang (hier rond half 7) stopt de trein en komen allerlei mensen eten verkopen. Ze doen goed zaken. Het heeft wel wat om met ongeveer het hele land te gelijk te eten. Het kan gerust opgenomen worden in het Guinness book of records. Na etenstijd is het moment voor de bedelaars om ‘zaken' te doen. En die lopen goed tijdens deze maand!

Met dat de vakantie en het weekend voorbij is, is het hoog tijd om mijn koffers in te pakken. Ik hoop dat het lukt! Tot gauw!