Inmiddels ben ik meer ingeburgerd in de gebruiken hier. Het wordt gewoon dat de stroom dagelijks meerdere keren uit valt voor een uurtje. Gewoon dat ik alle stopcontacten in huis moet proberen totdat er eentje past. Ze hebben hier alle soorten en maten van over de wereld. Gewoon dat om half 5 een soort stem door de straten klinkt: gebedstijd. Gewoon dat ik de hele dag gehamer en getik hoor omdat ze overal aan het bouwen zijn. Bangladesh is het meest dicht bevolkte land ter wereld, maar waarom ze zoveel bijbouwen vraag ik me wel af. Het is gewoon dat ik een Salwar Kaneez draag, de gebruikelijke kleding hier voor vrouwen bestaande uit een soort jurkje waar je een sjaal bij draagt en een kabouter-plop-broek. Bovenaan zo wijd dat je gewoon aan het touwtje trekt totdat die op maat is. (Wanneer het koortje mist om het dicht te knopen is strotouw erg handig.) Ze hebben hier tegenwoordig ook leggings. Hoe hip. Helaas zijn ze niet genaaid voor Hollandse kuitwijdte, maar daar had ik in Nederland ook al last van.

Elke dag ziet er weer anders uit. Dus een ‘dagelijks’ plaatje kan ik voor jullie niet schetsen. Maar ik zal wat weergeven uit mijn verdere leven hier.Meestal sta ik rond een uur of 8 op en bespreek met Alysha en Cailey (mijn huisgenoten) wat zij die dag gaan doen. Mijn doel voor nu is inburgeren. Alysha en Cailey doen ongeveer hetzelfde werk als wat ik ga doen. Lesgeven op de universiteit of met verpleegkundestudenten werken in de ziekenhuizen. Ook is er nu een groep studenten verpleegkunde uit de US die hier verschillende ziekenhuizen bezoeken. Dus ik heb verschillende dingen om uit te kiezen. Zo ben ik twee keer met de groep meegeweest naar een ziekenhuis. Een ziekenhuis hier is gericht op één patientenpopulatie. Zo heb ik een ziekenhuis gezien waar ze mensen opvangen met een dwarslaesie (meestal bouwvakkers omdat ze vanaf te hoog naar beneden vallen), CVA’s, aangeboren afwijkingen of iets anders waardoor ze niet meer kunnen lopen. In het ziekenhuis voeren ze operaties uit, hebben ze fysiotherapie, logopedie, worden ze verpleegd en begeleid zodat ze als gehandicapte in de maatschappij kunnen leven. Een ander ziekenhuis is wat ik bezocht heb is gericht op Kinder- en vrouwenzorg.

Ook ben ik verschillende keren met mijn huisgenoten meegeweest naar de universiteit waar zij lesgeven aan verpleegkundigen in opleiding. De universiteit is hier 10 minuten lopen vandaan. Een tocht door de brandende zon. Het is ongeveer 35 graden. De wegen in de sector waar ik woon zijn van zand met hier en daar een gore plas water waar eenden in zwemmen en ’s nachts kikkergekwaak uit klinkt. Gebrek aan aandacht heb je niet want overal roepen mensen “Hi” of “Hi Madam, how are you?” “Haai”, “Haai”, “Haai.” “Where are you from, madam?”Aan het einde volgt de moeilijkste opgave: de drukke weg oversteken. Men neemt het niet zo nauw met de verkeersregels. En men haalt in als jij dat wil, ongeacht of er vanaf de andere kant iets aan komt. Dat is nooit jouw probleem. Gevolg: een complete chaos. Er is een verkeersbrigadier bij dat kruispunt, maar daar luistert ook niet iedereen naar. Oversteken is dus een avontuur op zich. Gelukkig gaat het elke keer goed.

Succes met plaatjes kijken!

Corina