Afgelopen weekend (en dan spreek ik over het Hollandse weekend van zater-/zondag, en niet het Bengaalse weekend van vrijdag/zaterdag) ben ik naar het ziekenhuis ICDDR,B geweest: de diarreekliniek. Het ziekenhuis staat bekend als het beste van Bangladesh. En het viel mij niet tegen.

Momenteel is er een diarree-uitbraak in Bangladesh. Die breekt jaarlijks uit als het warmer wordt en de bacteriën meer kans krijgen zich te verspreiden. Gelukkig ben ik er nog voor gespaard. Er zijn alleen megaveel patiënten in ICDDR,B. Daarom hebben ze op het terrein twee grote tenten gebouwd en maken ze gebruik van stretchers om alle patiënten te kunnen huisvesten. De zorg in het ziekenhuis is gratis. En dat is in weinig ziekenhuizen zo. Al het geld komt van westerse organisaties. Er werken ook veel buitenlanders in dit ziekenhuis. Ook kreeg ik de indruk dat ze hier genoeg middelen hadden om voor de patiënten te zorgen. Dat is in andere ziekenhuizen wel anders. Hier zijn genoeg handschoenen, naalden en medicijnen. En ze verschonen dagelijks het bed.

De bedden zijn trouwens wel ideaal gebouwd voor de patiëntencategorie. Zoiets zouden we op de Maag-, darm-, leverafdeling in Nederland moeten hebben: bedden met een gat in het midden. Alleen ze hebben geen lakens, maar plastic zeiltjes. Deze hebben een pijpje op de plaats waar het gat in't bed zit. Zo komt alles netjes in de emmer terecht. Verbazingwekkend ruikt het wel redelijk fris in het ziekenhuis. Alleen de plastic zeiltjes lijken mij een beetje broeierig om op te liggen.

Ik heb in dit ziekenhuis twee studenten begeleid. Ze zijn in het laatste jaar van hun opleiding en al aardig bekend op de afdeling. Veel begeleiding hadden ze niet meer nodig. Bovendien is het lastig om leerlingen te begeleiden op een ziekenhuis waar ik totaal niet bekend ben. Het was zelfs de Intensive Care Unit. Tevens is dat de enigste plaats van het ziekenhuis waar zuurstof toegediend kan worden. Dus niet iedereen is in een kritieke situatie. Op deze afdeling was genoeg personeel met kennis. De begeleiding kon ik gerust aan hen overlaten. Alhoewel ze op een paar punten wat sturing nodig hebben:

Overstuur kwam er een vrouw binnen lopen met een kind in haar armen. Ze dumpte de baby op de weegschaal en alle verpleegkundigen richtten zich op het kind: de bloeddruk en -suiker werd gemeten, vanalles werd gedaan en alle verpleegkundigen waren hiermee bezig. Niemand keek om naar de moeder die totaal overstuur op een krukje zat. Dus ik mijn studenten op de moeder gewezen, maar het was totaal niet in hen opgekomen om naar de familie om te zien.

Ik vond het leuk om het ziekenhuis te bekijken, kennis te maken met mijn nieuwe functie en het verpleegproces hier te observeren. Alle verpleegkundigen doen maar wat en werken langs elkaar heen lijkt het soms. Ze overleggen weinig.

Binnenkort ga ik vier jongens begeleiden in CRP, Centre for Rehabilitation of the Paralysed (revalidatiecentrum). Daar schijnt het wat lastiger te zijn om stage te lopen, dus ik ben benieuwd.

Groetjes, Corina

P.s. Voor foto's: klik op 'foto's' en dan 'diarreekliniek'.Ook heb ik foto's toegevoegdmet het uitzicht vanaf m'n dak. De videoplaatsen lukte niet.