Donderdag had ik een onderbreking van mijn dagelijkse werk: kinderen in een opvanghuis inenten tegen Tyfus. Het opvanghuis was aan de ander kant van de stad. Ik woon in het noorden en we moesten naar het westen. Gelukkig namen we de rondweg om de stad heen. Een ritje met wat minder verkeersopstoppingen en meer uitzicht op de groene rijstvelden. In het opvanghuis verblijven 180 kinderen. Een derde woont er en de rest komt overdag voor onderwijs, maar woont op straat of in een armoedig huis. We waren met z'n vijven en dan is 180 kinderen een prikje geven in een uurtje gedaan. Een enkeling kroop weg en wilde toch liever geen prik van een zo'n wit eng uitziende mevrouw.

's Avonds waren ik en verschillende docenten van de universiteit uitgenodigd op een bruiloft. De zoon van één van de chauffeurs trouwde. Ik kende de chauffeur niet eens, laat staan zijn zoon. Het is hier de gewoonte dat de familie de gasten uitnodigt en niet het bruidspaar zelf. (Bij deze nodig ik jullie dus ook allemaal uit voor de bruilof van mijn broer: 10 september, tijd en plaats volgt.) Een huwelijk is een verbinding van twee families. En daarbij probeer je als familie indruk te maken op de andere. Dus docenten uitnodigen van de universiteit scoort goed. Helemaal als het je lukt om ook een paar blanken uit te nodigen. Vandaar dat er nogal wat foto's van mij en Alex gemaakt werden.

We gingen er met een bus vol docenten naar toe. Aldaar kregen we eten voorgeschoteld. Eindelijk kon ik weer eens met mijn handen eten! Maar ze zagen mij zo tobben dat ze een vork en mes voor mij regelden. Het probleem is namelijk dat het eten nog te warm was om beet te pakken met m'n vingertoppen. Na een half uurtje gingen we er weer vandoor. Het bruidspaar heb ik niet gezien. Ik weet nog steeds niet wat het verschil is tussen met je collega's naar een bruiloft gaan en met je collega's uit eten gaan. Misschien hebben jullie suggesties.....

Een onderbreking van mijn dagelijkse werk..... Dan wordt het toch eens tijd om mijn dagelijkse werk te omschrijven. Uiteindelijk ga ik hier meer les geven als dat ik dacht. En het lijkt me leuk. En het betekent ook dat ik mijn Engels toch goed genoeg acht om les te geven.

Ik ben nog niet begonnen met het les geven omdat de studenten nu tussen twee semesters in zitten. Het Spring-Semester is in april afgerond met examens. Deze laatste twee weken hebben de studenten vakantie en in mei begint het Summer-Semester. Dan begint voor mij ook het echte werk. Nu bereid ik vooral lessen voor. Dat kost mij mega veel tijd. Eerst de stof voor mezelf opfrissen, dus zorgen dat ik de Engelse tekst snap. Vervolgens dat in een powerpoint gieten. Met dank aan http://www.mijnwoordenboek.nl/ kom ik een heel eind! Het is niet zo eenvoudig als een Engels verslag op de middelbare school. Daar kon ik nog teksten in vermelden wat ik niet snapte. Het ging er mij om dat de docent een mooi Engels verslag door kon nemen. Maar nu moet ik onderwijzen, moet ik zelf snappen waar het om gaat om mijn kennis over te brengen. En dat vraagt behoorlijk wat tijd. Maar ik moet zeggen dat ik het leuk vind om mijn kennis op te frissen en om te zetten in lesmateriaal.

Daarnaast ga ik in mei in ieder geval één dag per week naar het ziekenhuis om vier leerlingen te begeleiden. En ik hoop dat ik nog een andere stageplaats mag begeleiden. Ik hoop jullie volgende week meer over het Bengaalse ziekenhuis leven te kunnen vertellen!

Groetjes,

Corina