'It's grazy to go for one week to your own country.' Dat zei ik vorige week nog tegen iemand die voor tien dagen naar Engeland ging. Maar nog geen week later besloot ik zelf om terug te gaan naar Nederland. De aanleiding, het overlijden van mijn opa, was verdrietig. Maar het feit om precies in het midden van mijn verblijf een weekje naar Nederland te gaan stond me wel aan. Niet dat ik het zat was in Bangladesh, maar ‘even om een hoekje kijken' leek me wel leuk. Dus zo vertrok ik vorige week donderdag onverwachts met een bijna lege koffer naar Nederland. Verlangend om mijn familie te zien,en fantaserend over wat ik terug in mijn grote lege koffer zou stoppen. En in de hoop dat ik na wat bezoekjes aan de Ambassade weer snel een visum zou hebben om terug te gaan naar het land waar ik met plezier mag werken.

Vanuit de lucht viel het al op: Nederland is georganiseerd. Dan moet je natuurlijk net boven de Flevopolder vliegen waar alles vierkant aangelegd is.

Nederland is herkenning. Op Schiphol dacht ik dat ik heel veel mensen mijn bekend voor kwamen. Maar ik denk dat het gewoon de bouw van het Nederlandse hoofd is wat mij bekend is. En mensen hebben weer blauwe ogen.

Nederland is schoon. Voortaan als de NS mij een enquête mailt over de schoonheid van de stations geef ik alles een dikke tien.

Nederland is stil. Zo stil, dat je 's nachts alleen een paar vogeltjes hoort. Geen vrachtauto die midden in mijn nacht stenen komt lossen. Geen mensen die 's avonds met hun mobieltje door de straat lopen en muziek luisteren.

Nederland is licht. Zelfs om 11 uur is het nog niet helemaal donker. In Bangladesh was het om 7 uur al donker.

Nederland is mooi! Het leek alsof ik op vakantie was in eigen land. Alles was zo groen, zo mooi, zo stil. Tijd om maar eens foto's te maken van het schitterende land waar wij wonen. Alhoewel, de groene velden en het water komt aardig overeen met Bangladesh.

Maar tussen alle fijne ontmoetingen door was daar het moment om afscheid te nemen van mijn opa. Nooit meer zal hij zitten in zijn stoel bij het raam, mij begroeten als een ‘Spekkie' terwijl ik helemaal geen Speksnijder ben. Nooit meer, maar toch. Ik weet me getroost door de woorden die we zongen. Waar ik ook heen mag gaan en hoe ons leven zal lopen, God zal voor mij zorgen, ook in Bangladesh!

Verder heb ik het land doorgereisd: Amsterdam, Leiden, Gouda, Den Haag, Groningen en Leeuwarden bezocht. Deels familiebezoek, deels voor mijn visum. Mijn drie-maanden visum in Bangladesh was verlopen en een nieuwe was aangevraagd, maar nog niet binnen. Dat gaf wat geregel in Bangladesh om de aanvraag af te zeggen en in Nederland weer in gang te zetten. Maar ik mag tot begin september in Bangladesh blijven en dat is lang genoeg!

Vanmorgen ben ik weer geland in Bangladesh. Ik hebgeprobeerd mijn verlorenslaap in te halen en nu ben ik al weer ijverig een les aan het voorbereiden. Ik had gelijk. 'It's grazy to go for one week to your own country.' Het voelt inderdaad raar zomaar even in Nederland te zijn. Raar, omdat het normaal hoort te zijn, maar door mij niet meer als normaal ervaren wordt.

Dan hier maar weer 'normaal' aan het werk.

P.s. In mijn ruimbagage terug zat: chocola voor mijn huisgenoten (ik heb nog steeds van 3 maanden terug), kaas, stroopwafels, hagelslag. En vanmorgen bezorgde de post ook nog eens een Hollandse ontbijtset. Dat wordt even lekker eten!