Weekendje weg!

Rijden, stilstaan, rijden, toeteren, kuil ontwijken, stilstaan. Stilstaan, snel naar links, stilstaan. Rijden, seinen met je lichten, stilstaan. File en chaos. Zo verliep de heenreis van bijna drie uur naar het conferentiegebouw. Het is een soort provinciale weg, maar vele wandelaars en riksja's zonder licht maken ook gebruik van de weg. Iedereen haalt inals er geen ruimte voor is. Dat maakt het nogal lastig om in het donkerzonder deuken de bestemming te bereiken. Maar we zijn veilig en wel aangekomen.

En het was de moeite waard! Het gebouw was omgeven door een prachtige tuin waar een zacht briesje stond. Hollands voorjaar? Nee, daar was het te warm voor bij 34 graden. Muggen waren er ook niet veel. Het deed me goed om even uit de drukke stad te zijn. Dhaka is een stad waar de hele bevolking van Nederland opgepropt samenleeft. Dat is wel wat anders dan de groene Krimpenerwaard.

Het was een verademing om in een kamer met airco te slapen. Eindelijk eens niet de hele nacht een klam gevoel. Ik heb de airco op 28 graden gezet, anders had ik het te koud. J Maar de volgende nacht moest ik mijn slaapkamer delen met iemand die graag de airco een paar graden lager had. Gelukkig hadden ze extra dekens in de kast waardoor ik comfortabel kon slapen.

Het was een conferentie van de internationale organisatie waarmee ik hier ben: mensen uit Amerika, Engeland, Nederland, Korea, Duitsland en Zwitserland. Mijn Duits ook weer even geoefend, maar dat is lastig als je nu gewend bent om Engels te spreken. Er waren 20 volwassenen en 13 kinderen. Eigenlijk moest ik bij het kinderprogramma zijn, maar er was nog iemand anders die de kinderen goed onder de duim had. Zo kon ik veel van de conferentie meekrijgen, alleen vrijdag was ik een beetje ziek.

Zaterdag hebben we een boottocht gemaakt: relax genieten van het kabbelende water en het groen van Bangladesh. Zondag ben ik wezen zwemmen. Ik had niet eens m'n zwemkleding bij me maar dat geeft niet, want iedereen zwemt hier met z'n kleren aan. Een nieuwe ervaring dus: zwemmen in mijn Salwar Kaneez. Niet echt comfortabel. Nu begrijp ik wel waarom ze een burkini uitgevonden hebben. Ik kon merken dat allen de wat rijkere mensen zwemmen. In het zwembad werd ik niet zoveel aangestaard als op straat. Kennelijk zijn de mensen wat meer gewend om westerse mensen te zien.

De reis naar huis ging heel wat sneller als de heenreis doordat het ‘rustig' was op de weg. Echt rustig is het nooit in een land waar tien keer zoveel mensen wonen als in Nederland, terwijl het land maar vier keer zo groot is.

Corina

P.s. Nu jullie de klok verzet hebben is het tijdsverschil 4 uur.

Diarreekliniek

Afgelopen weekend (en dan spreek ik over het Hollandse weekend van zater-/zondag, en niet het Bengaalse weekend van vrijdag/zaterdag) ben ik naar het ziekenhuis ICDDR,B geweest: de diarreekliniek. Het ziekenhuis staat bekend als het beste van Bangladesh. En het viel mij niet tegen.

Momenteel is er een diarree-uitbraak in Bangladesh. Die breekt jaarlijks uit als het warmer wordt en de bacteriën meer kans krijgen zich te verspreiden. Gelukkig ben ik er nog voor gespaard. Er zijn alleen megaveel patiënten in ICDDR,B. Daarom hebben ze op het terrein twee grote tenten gebouwd en maken ze gebruik van stretchers om alle patiënten te kunnen huisvesten. De zorg in het ziekenhuis is gratis. En dat is in weinig ziekenhuizen zo. Al het geld komt van westerse organisaties. Er werken ook veel buitenlanders in dit ziekenhuis. Ook kreeg ik de indruk dat ze hier genoeg middelen hadden om voor de patiënten te zorgen. Dat is in andere ziekenhuizen wel anders. Hier zijn genoeg handschoenen, naalden en medicijnen. En ze verschonen dagelijks het bed.

De bedden zijn trouwens wel ideaal gebouwd voor de patiëntencategorie. Zoiets zouden we op de Maag-, darm-, leverafdeling in Nederland moeten hebben: bedden met een gat in het midden. Alleen ze hebben geen lakens, maar plastic zeiltjes. Deze hebben een pijpje op de plaats waar het gat in't bed zit. Zo komt alles netjes in de emmer terecht. Verbazingwekkend ruikt het wel redelijk fris in het ziekenhuis. Alleen de plastic zeiltjes lijken mij een beetje broeierig om op te liggen.

Ik heb in dit ziekenhuis twee studenten begeleid. Ze zijn in het laatste jaar van hun opleiding en al aardig bekend op de afdeling. Veel begeleiding hadden ze niet meer nodig. Bovendien is het lastig om leerlingen te begeleiden op een ziekenhuis waar ik totaal niet bekend ben. Het was zelfs de Intensive Care Unit. Tevens is dat de enigste plaats van het ziekenhuis waar zuurstof toegediend kan worden. Dus niet iedereen is in een kritieke situatie. Op deze afdeling was genoeg personeel met kennis. De begeleiding kon ik gerust aan hen overlaten. Alhoewel ze op een paar punten wat sturing nodig hebben:

Overstuur kwam er een vrouw binnen lopen met een kind in haar armen. Ze dumpte de baby op de weegschaal en alle verpleegkundigen richtten zich op het kind: de bloeddruk en -suiker werd gemeten, vanalles werd gedaan en alle verpleegkundigen waren hiermee bezig. Niemand keek om naar de moeder die totaal overstuur op een krukje zat. Dus ik mijn studenten op de moeder gewezen, maar het was totaal niet in hen opgekomen om naar de familie om te zien.

Ik vond het leuk om het ziekenhuis te bekijken, kennis te maken met mijn nieuwe functie en het verpleegproces hier te observeren. Alle verpleegkundigen doen maar wat en werken langs elkaar heen lijkt het soms. Ze overleggen weinig.

Binnenkort ga ik vier jongens begeleiden in CRP, Centre for Rehabilitation of the Paralysed (revalidatiecentrum). Daar schijnt het wat lastiger te zijn om stage te lopen, dus ik ben benieuwd.

Groetjes, Corina

P.s. Voor foto's: klik op 'foto's' en dan 'diarreekliniek'.Ook heb ik foto's toegevoegdmet het uitzicht vanaf m'n dak. De videoplaatsen lukte niet.

Sará Sará

Dat werkt hier dus niet: planmatig werken. En alhoewel ik het van te voren wist, valt het niet altijd mee om het aan de lijve te ondervinden. Plannen zit ondertussen in mijn genen, hoe krijg ik dat er weer uit?

Want wat ik weet nog steeds niet wat ik precies ga doen. (dat is ook een Hollandse insteek: wij willen wat doén, en liefst zo lang mogelijk van te voren wéten wát.) De groep studenten uit Amerika is dit weekend vertrokken. Dus de uitjes met hun naar verschillende ziekenhuizen zijn over. Mijn huisgenoten geven vooral les op de uni, maar dat is ook niet altijd interessant. Het is zoals ik vrijdagavond bij een bijeenkomst hoorde. 'In Bangladesh zeggen we ‘sará, sará'. Dat betekent, het komt zoals het komt, geen zorgen voor morgen, we zien vanzelf wel.' Een nieuwe uitdaging dus: omgaan met niet-weten-wat-je-moet-gaan-doen.

Eind maart komt iemand die Karen vervangt, dus ik hoop dat hij mij meer duidelijkheid kan geven. En ondertussen maar gewoon op mijn gemakje inburgeren, mensen ontmoeten, lezen, strijken en vooral rustig aan doen.

Als ik me écht verveel kan ik altijd nog rickshawdriver worden. Vorige week is één wens van mij in vervulling gegaan: fietsen op een riksja. Er stond er eentje bij ons beneden in de grote hal. Van de bewaker mocht ik wel een rondje maken. Dus daar ging ik. Eerst alleen, toen met één persoon in't bakkie en daarna moest ik er natuurlijk twee proberen. Nooit gedacht dat ik met twee personen achterop vooruit zou komen, maar dit viel werkelijk mee. De bewaker moest wel lachen: ooit een buitenlander zien fietsen? Ooit een vrouw zien fietsen? Wat moet het dan wezen om een buitenlandse vrouw te zien fietsen?! Ik denk dat 's avonds de hele buurt het wist, maar goed, ik werd toch al aangestaard. En ik heb wel een baan gevonden voor als't nodig is: Rickshawdriver : 5 taka pp per kilomete (=5ct). Maar dan alleen in de vroege ochtenduren, anders vind ik het te warm. Wie komt er in't bakkie zitten?

Dagelijks leven in Dhaka

Inmiddels ben ik meer ingeburgerd in de gebruiken hier. Het wordt gewoon dat de stroom dagelijks meerdere keren uit valt voor een uurtje. Gewoon dat ik alle stopcontacten in huis moet proberen totdat er eentje past. Ze hebben hier alle soorten en maten van over de wereld. Gewoon dat om half 5 een soort stem door de straten klinkt: gebedstijd. Gewoon dat ik de hele dag gehamer en getik hoor omdat ze overal aan het bouwen zijn. Bangladesh is het meest dicht bevolkte land ter wereld, maar waarom ze zoveel bijbouwen vraag ik me wel af. Het is gewoon dat ik een Salwar Kaneez draag, de gebruikelijke kleding hier voor vrouwen bestaande uit een soort jurkje waar je een sjaal bij draagt en een kabouter-plop-broek. Bovenaan zo wijd dat je gewoon aan het touwtje trekt totdat die op maat is. (Wanneer het koortje mist om het dicht te knopen is strotouw erg handig.) Ze hebben hier tegenwoordig ook leggings. Hoe hip. Helaas zijn ze niet genaaid voor Hollandse kuitwijdte, maar daar had ik in Nederland ook al last van.

Elke dag ziet er weer anders uit. Dus een ‘dagelijks’ plaatje kan ik voor jullie niet schetsen. Maar ik zal wat weergeven uit mijn verdere leven hier.Meestal sta ik rond een uur of 8 op en bespreek met Alysha en Cailey (mijn huisgenoten) wat zij die dag gaan doen. Mijn doel voor nu is inburgeren. Alysha en Cailey doen ongeveer hetzelfde werk als wat ik ga doen. Lesgeven op de universiteit of met verpleegkundestudenten werken in de ziekenhuizen. Ook is er nu een groep studenten verpleegkunde uit de US die hier verschillende ziekenhuizen bezoeken. Dus ik heb verschillende dingen om uit te kiezen. Zo ben ik twee keer met de groep meegeweest naar een ziekenhuis. Een ziekenhuis hier is gericht op één patientenpopulatie. Zo heb ik een ziekenhuis gezien waar ze mensen opvangen met een dwarslaesie (meestal bouwvakkers omdat ze vanaf te hoog naar beneden vallen), CVA’s, aangeboren afwijkingen of iets anders waardoor ze niet meer kunnen lopen. In het ziekenhuis voeren ze operaties uit, hebben ze fysiotherapie, logopedie, worden ze verpleegd en begeleid zodat ze als gehandicapte in de maatschappij kunnen leven. Een ander ziekenhuis is wat ik bezocht heb is gericht op Kinder- en vrouwenzorg.

Ook ben ik verschillende keren met mijn huisgenoten meegeweest naar de universiteit waar zij lesgeven aan verpleegkundigen in opleiding. De universiteit is hier 10 minuten lopen vandaan. Een tocht door de brandende zon. Het is ongeveer 35 graden. De wegen in de sector waar ik woon zijn van zand met hier en daar een gore plas water waar eenden in zwemmen en ’s nachts kikkergekwaak uit klinkt. Gebrek aan aandacht heb je niet want overal roepen mensen “Hi” of “Hi Madam, how are you?” “Haai”, “Haai”, “Haai.” “Where are you from, madam?”Aan het einde volgt de moeilijkste opgave: de drukke weg oversteken. Men neemt het niet zo nauw met de verkeersregels. En men haalt in als jij dat wil, ongeacht of er vanaf de andere kant iets aan komt. Dat is nooit jouw probleem. Gevolg: een complete chaos. Er is een verkeersbrigadier bij dat kruispunt, maar daar luistert ook niet iedereen naar. Oversteken is dus een avontuur op zich. Gelukkig gaat het elke keer goed.

Succes met plaatjes kijken!

Corina

Bangladesh; Here I am.

Daar zit ik dan, nieuw land, nieuw huis, nieuwe huisgenoten. Alles is anders. Alhoewel veel dingen lijken op hoe het er in India aan toe ging: mensen die je aanstaren, de kleding die ik draag, het chaotische verkeer, de honderden riksja's, het eten, de geur, enz.

Toen ik op Dubai airport in de gate zat te wachten rook ik het al: Bangladesh komt dichterbij. Als in de wachtruimte voor het vliegtuig naar Bangladesh meer dan honderdBengalen bij elkaar zitten, hangt daar een typische geur: de geur van Bangladesh.

Vanaf het vliegveld werd ik opgehaald door een jongen die een briefje had waar mijn naam op stond. Dus ik dacht dat dat de juiste persoon zou wezen om mee mee te gaan. Hij bracht mij bij een taxi waar IUBAT (de naam van de universiteit waar het project mee samen hangt) op stond. Daarmee steeg het vertrouwen en ik stapte in. Halverwege stapte de jongen van het vliegveld uit en ik bleef achter met de chaffeur. Die zei geen woord, ik denk dat hij geen engels spreekt. We gingen van de verharde weg af, naar de hobbelige zandwegen met af en een grote kuil gevuld met modder en water. In de hele wijk waar we doorheen reden zijn ze appartementen aan het bouwen. Wel 50 tegelijk. Tussen een van die flats stond een huis dat af was. Daar stopte de taxichaffeur en riep iemand. Er kwam een man aan die mijn koffer pakte. Ik ben maar meegelopen, omdat ik dacht dat dit mijn verblijf zou wezen. Gelukkig klopte dat. In het appartementencomplex, betaande uit vier driekamerwoningen, werd iemand gezocht die een sleutel had. Een meisje kwam aanlopen met een sleutel, ze opende de deur van het appartement en wees mij de slaapkamer. De man die mijn koffer droeg, zette 'm neer en ging weg. Het meisje verdween en kon niet duidelijk maken wanneerKaren (waarmee ik mailcontact had gehad)zou komen. Daar zat ik dan: alleen in mijn nieuwe huis ongeveer half 10 's morgens. Geen idee wat er vandaag verder zou gaan gebeuren. Ik gaf mezelf een rondleiding door mijn nieuwe huis en ben toen nog maar even gaan slapen, omdat het in mijn hoofd nog middernacht was. Na twee uurtjes werd ik gewekt door mijn nieuwe huisgenote: een aardig meisje uit Canada. Later op de dag maakte ik kennis met mijn andere drie huisgenoten, waarvan er twee over twee weken weer terug gaan naar de US. Daarnaast werd ik wat meer wegwijs gemaakt in het appartementencomplex en zijn gebruiken. Een verdere introductie wacht vandaag. Ik ben benieuwd.

Groetjes, Corina

P.s. Mijn adres in de nieuwsbrief klopte niet helemaal. Zie voorhet juiste mijn profiel.

Week van afscheid

Mijn laatste werkdag heb ik vrijdag gewerkt, de laatse keer koor was gisteren. Nog even naar de kapper, en nogeen keertje zwemmen. Ow,ja en dat moest ik ook nog kopen!.....Bangladesh komt dichterbij.De week van afscheid is begonnen!

Tegelijkertijd is dit een week van inpakken. Mijn slaapkamervloer ligt vol met vanalles wat mee moet. Trots valt dan mijn blik op mijn paspoort. Het is tóch gelukt om het visum binnen te krijgen. Gewoon het kantoor van de ambassade binnenlopen, je naam zeggen en je krijgt je visum alsof er helemaal geen moeilijkheden waren. 'Have a nice time in Bangladesh.' En je staat weer op straat. Maar wél met een gestempeld paspoort door de ambassade.

Een deel van jullie komt dit weekend nog langs, van de rest neem ik afschied met de Celtic Blessing:

May the road rise to meet you.

May the wind be always at your back.

May the sun shine warm upon your face.

The rain fall soft upon your fields.

And until we meet again:

may G0d hold you in the palm of His hand.

And until we meet again:

may G0d hold you in the palm of His hand.

Corina

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Corina